Ανθή Θάνου

Ο αφηγητής δεν έχει όπλα γιατί δεν έχει να πολεμήσει με κανέναν. Ο αφηγητής χρειάζεται τη φωνή του, τα χέρια του, τα μάτια του και το σακούλι με τα παραμύθια του.



Η Ανθή γεννήθηκε και μεγάλωσα σ ένα μικρό χωριό κοντά στη Λαμία και δίπλα στη θάλασσα. Σπούδασε Νηπιαγωγός αλλά  περπατάει στο μονοπάτι των παραμυθάδων. Όπως λέει η ίδια αυτός ο δρόμος είναι μοναχικός και δύσβατος. Είναι αναπόφευκτη η πάλη με τους προσωπικούς δράκους και τα θεριά. Αν αντέξεις την έκθεση, τη μοναχική πορεία τότε ναι είσαι παραμυθάς.
Στα δύσκολα πάντα παρακαλάμε για ένα θαύμα. Στο παραμύθι υπάρχει αυτό το θαύμα και άμα το πιστέψεις θα γίνει. 
Στους επίδοξους παραμυθάδες αυτό που κάνει ως δασκάλα, είναι να τους δείχνει δρόμους, μονοπάτια διευκολύνοντας τη μοναχική τους πορεία.

Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να ακούει παραμύθια;
Από πάντα!!! Όλοι στην οικογένεια είχαν κάτι να πουν, άλλος παραμύθι, άλλος βιωματική ιστορία, άλλος μασλάτι… όλοι λέγανε και ιστορούσαν ακόμα και με τις σιωπές τους.

Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας παραμυθάς;
Ο παππούς μου! Ήξερε τα μεγαλύτερα και τα πιο μαγικά παραμύθια! Ανακάτωνε τα μοτίβα και κάθε φορά το παραμύθι έμοιαζε με καινούργιο. Ήταν σπουδαίος παραμυθάς. Έπιανε τη στιγμή, μετρούσε τις ανάγκες μας, πάλευε με τα θεριά όλα ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια μου!

Ποιος ήταν ο ήρωας των παιδικών σας χρόνων;
Ήρωας ήταν ο πατέρας μου που 'ξερε να μαστορεύει και να φτιάχνει ότι χαλούσε, ξανάδινε ζωή … ήρωες ήταν τα μεγαλύτερα παιδιά της γειτονιάς που παίζαμε και δεν έχαναν ποτέ... ήρωες να δουν τα μάτια σου παντού…

Πως ανταποκρίνονται σήμερα στα παραμύθια τα παιδιά των πόλεων και πως αυτά των χωριών;
Τα παιδιά της πόλης είναι χορτασμένα από παραστάσεις, δραστηριότητες, θεάματα. Τα παιδιά του χωριού διψάνε να δουν, να ακούσουν, να γευτούν. Θυμάμαι κάποτε πήγαμε σε ένα χωριό στην Ήπειρο να αφηγηθούμε παραμύθια. Μας περίμεναν τα παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού. Είπαμε παραμύθια πολλά σε πρόσωπα που έλαμπαν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μαγεία που πλανήθηκε ανάμεσα στα μάτια όλων. Το σεβασμό των παιδιών για τις ιστορίες που άκουσαν. Τη ειλικρίνεια των συναισθημάτων τους και πως το εξέφρασαν. Ήταν δώρο για μένα αυτή η συνάντηση!!!

Ποια είναι τα εργαλεία ή τα όπλα του αφηγητή;
Ο αφηγητής δεν έχει όπλα γιατί δεν έχει να πολεμήσει με κανέναν. Ο αφηγητής χρειάζεται τη φωνή του, τα χέρια του, τα μάτια του και το σακούλι με τα παραμύθια του.

Κατά την άποψή σας, υπάρχουν όρια στην αφήγηση;
Ότι είναι λόγος προφορικός είναι και αφήγηση. Ότι μπορεί να γίνει λόγος προφορικός είναι και αφήγηση. Ότι θεωρείς σημαντικό να μοιραστείς με το κοινό είναι αφήγηση. Ότι θέλεις να επικοινωνήσεις με το κοινό είναι αφήγηση…

Παραμυθάς τελικά είναι κανείς ή γίνεται;
Και τα δύο. Απλά το ταλέντο σε βοηθάει στο ξεκίνημα. Όμως κανένα ταλέντο δεν σε πάει παραπέρα αν δεν δουλέψεις σκληρά. Ο δρόμος του αφηγητή είναι μοναχικός και δύσβατος. Είναι αναπόφευκτη η πάλη με τους προσωπικούς δράκους και τα θεριά. Αν αντέξεις την έκθεση, τη μοναχική πορεία τότε ναι είσαι παραμυθάς.




Παραμυθάς και οικογένεια;
Ζούμε το δικό μας παραμύθι και είναι ωραίο!!!

Πως πείθει κανείς τα παιδιά του, ότι είναι επάγγελμα το να λέει παραμύθια;
Δεν χρειάζεται να τα πείσω όταν ξέρουν με πόση σοβαρότητα αντιμετωπίζω αυτό που κάνω. Απλά τους δείχνω ένα δρόμο ζωής: ότι μπορεί η δουλειά τους να είναι ευχάριστη και όχι καταναγκαστική.

Πως μπορείς να ταξιδεύεις στο όνειρο ενώ ζεις στη σύγχρονη πραγματικότητα; 
Ευτυχώς που μπορούμε και ταξιδεύουμε στο όνειρο γιατί η σύγχρονη πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Χρειάζεται πάντα με το ένα πόδι να πατάς γερά στη γη. Το άλλο πόδι όμως σου δίνει δύναμη να ανοίξεις τα φτερά σου έστω για μια στιγμή να πετάξεις και από το όνειρο να πάρεις δύναμη και αισιοδοξία. Στα δύσκολα πάντα παρακαλάμε για ένα θαύμα. Στο παραμύθι υπάρχει αυτό το θαύμα και άμα το πιστέψεις θα γίνει..

Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας παραμυθάς όταν γίνεται δάσκαλος αφηγητών;
Δύσκολο να σαι δάσκαλος. Αυτό που κάνω με τους επίδοξους παραμυθάδες είναι να τους δείχνω δρόμους, μονοπάτια διευκολύνοντας τη μοναχική τους πορεία. Δεν σκηνοθετώ τις αφηγήσεις των καινούργιων, δίνω μόνο πληροφορίες για να ψάξουν και να βρουν το δικό τους τρόπο να λένε τις ιστορίες. Εν δυνάμει όλοι μπορούν να αφηγηθούν αρκεί να αναγνωρίζει ο καθένας τα όρια του. Η αφήγηση ενός παραμυθιού είναι για μένα το ξεγύμνωμα της ψυχής του ανθρώπου, αυτό δεν μπορώ να το μάθω σε κανέναν. Πρέπει να έχει ανοιχτό το παράθυρο της καρδιάς του αυτός που λέει την ιστορία αλλιώς τα πράγματα είναι επιδερμικά και τόσο αδιάφορα. Αναλαμβάνει ο καθένας την ευθύνη της έκθεσης του και ως που αντέχει να το κάνει.

Πως γεννήθηκε «Ο βασιλιάς των πουλιών», το καινούργιο σας βιβλίο;
Γεννήθηκε από …ένα αυγό… ένα μεζεδάκι, ένα τσιπουράκι, μια παρέα, μια πρόβα, μια παράσταση!!! Τι ωραία παράσταση είπαμε στο τέλος. Ας την κρατήσουμε κάπως να τη θυμόμαστε. Ε και όχι απλά κρατήσαμε τα λόγια και τις μουσικές προσθέσαμε και λίγες ωραιότατες εικόνες. Και το αυγό έσπασε και βγήκε «ο βασιλιάς των πουλιών»